گنبد مینا....

سلام...

سی و یک   سال پیش در چنین روز  و  چنین  ساعتی  از  بطن پر مهر مادر  جدایم ساختند و مرا  در مسافرخانه ایی  به نام دنیا  به ودیعه نهادند...

امروز   به نیکی میدانم  در   این عمر آنگونه که باید نبودم، چه راه‌هایی  که  به  اشتباه  رفتم و چه زمان‌هایی که از دست دادم...

 نه عمر بر طاعت خدای  رفت  و  نه بر رضای صاحب امر. صد حیف  که هدیه ‌ی امروزم به خود  ، آه است و آه و آه. و کاش اینگونه نبود...

 خدایا:من همچنان طفل صغیر  و   بیچاره  توأم، رهایم نکن  که دیگر طاقت دوری ندارم...

 و من همچنان   برای آمدن روزهای خوب  با شما  بودن ،لحظه‌ها را   می‌شمارم...

اندکی صبر سحر نزدیک است...

برایم دعا کنید  که سخت محتاجم...